Taxi-ervaring
We hadden wel een drukke dag uitgezocht om te arriveren in Lima. Het was een nationale feestdag en dat betekende dat eigenlijk alle hotels volzaten. Wij doen eigenlijk niet aan vooraf boeken, maar dat was in dit geval wel handiger geweest. We besloten Lima achter ons te laten en door te reizen naar Huacachina. Een klein paradijs midden in de woestijn. Een echte oase. We hadden hier al veel over gehoord en het leek mij erg tof om hier te gaan sandboarden.
Dit sandboarden viel wel een beetje tegen, maar daar vertel ik later over. Eerst vertel ik jullie meer over ons taxi-avontuur. We eindigden namelijk in de logeerkamer van de ouders van de taxichauffeur en dat ons eerste nacht… Zoals ik al vertelde was er sprake van een nationale feestdag. Alle Peruanen uit het land leken dit te willen vieren in Huacachina. Er was dus geen hotel meer over… Dat was in Lima al het geval en dus ook in deze oase. Stonden we daar met al onze tassen en de extra bagage met kinderkleding. Gelukkig troffen we een aardige taxichauffeur. Een jonge gast die in de auto van zijn ouders af en toe wat bij verdiende. Een goede combinatie met zijn baan als tourguide, want in de taxi werd natuurlijk al het sandboarden geregeld. Hij reed ons langs alle mogelijke hotels, maar het zag er naar uit dat we die nacht buiten zouden moeten doorbrengen. Normaalgesproken vind ik dat helemaal niet erg, maar nu zaten we met extra kinderkleding.
Onze chauffeur stelde voor dat we wel in het huis van zijn ouders konden logeren. Het huis was echter nog onder constructie en daardoor was het wel erg primitief. Anne was niet erg gecharmeerd van dit idee, maar ik wilde het graag bekijken. Er waren ten slotte niet heel veel andere opties. We reden direct een eind uit het centrum waar ik het stiekem toch wel een beetje warm van kreeg. Vervolgens kwamen we aan bij een compount van prachtige huizen. Er was een grote, stevige omheining en er was een waakzame beveiliger. Dat voelde alweer een stuk beter.
Het huis van de ouders van de taxichauffeur was prachtig. Een mooie architectuur en grote, ruime kamers. Het huis was in principe wel af, maar er was nog niet zo lang geleden gestukadoord. Dat betekende dat alle meubels onder afdekzeil stonden en er veel stof te vinden was. Daarnaast waren de keukenkastjes leeg en was er geen Wifi. Ook hadden we de chauffeur nodig om onszelf te verplaatsen. Hier zou in de verste verte geen taxi te vinden zijn. ’s Avonds nam de chauffeur ons mee naar een wijnmaker. Hier konden diverse wijnen geproefd worden en er werd volop gedanst. Ook onze goede vriend dronk gezellig een glaasje mee. Toen ik onder de aandacht bracht dat hij nog moest rijden deed hij daar erg laconiek onder. Ik zag Anne steeds witter wegtrekken bij het idee weer bij hem in de auto te moeten stappen. Weer hadden we echter geen keus en stapten we bij hem in de wagen. Op reis doe je dingen die je thuis nooit zou doen. Nu ik dit opschrijf weet ik weer hoe dom deze actie van ons was. Als we op dat moment ons gevoel hadden gevolgd, waren we wel naar andere oplossingen gaan zoeken. Gelukkig is het goed afgelopen.
De volgende dag was de drukte al weer wat weggetrokken en konden we een hotel vinden. De chauffeur dacht nog een slaatje uit ons avontuur in zijn stoffige huis te slaan. Hij vroeg een schandalig hoog bedrag waar van tevoren niets over besproken was. Later kregen we nog een mail van hem dat hij wilde studeren en zijn auto kapot was. Wij konden hem vast wel helpen met een paar duizend euro…